Wij theatre kids waren vroeger waarschijnlijk allemaal groot fan van de High School Musical films (of liever gezegd, velen van ons zijn nog steeds groot fan). Een youtube-video (waarvan ik de link onderaan deze post zal zetten) inspireerde mij laatst om ze weer eens te kijken, maar dan vanuit een ander perspectief: Sharpay werd onterecht neergezet als de antagonist van de serie!
Om te beginnen is Sharpay de eerste én de enige met een echte passie en volle overgave voor theater. Voordat de populaire Troy meedoet aan de schoolmusical wordt Sharpay belachelijk gemaakt voor haar interesse in optreden en dramatiek. Toch houdt ze vol en zet ze zich volledig in voor haar droom en haar liefde voor het podium; ze werkt hard en zet fantastische optredens neer. Want laten we eerlijk zijn: Sharpay en Ryan’s Bop to the Top is duidelijk superieur aan het onvoorbereide optreden van Breaking Free. Er zijn kostuums, een choreografie en zelfs een decor! Sharpay en Ryan hebben dit optreden geoefend en voorbereid en het resultaat is een spetterende call-back auditie. De enige reden dat Troy en Gabriella uiteindelijk gecast worden is omdat Mrs. Darbus niet door de leuke, enthousiaste sfeer heen kan kijken die het publiek met zich meebrengt tijdens hun auditie – waarvoor ze trouwens voor de tweede keer te laat waren.
Alles wat Sharpay doet in de eerste film is gemotiveerd door deze liefde voor theater en haar doel om – welverdiend – gecast te worden voor de hoofdrol. Wanneer ze Mrs. Darbus vraagt de call-backs te verplaatsen naar dezelfde datum als de science decathlon van Gabriella en de basketbalwedstrijd van Troy wordt dit gepresenteerd als een gemene, kwaadaardige actie, maar in feite valt dit best mee. Ze bewijst hiermee dat de prioriteiten van Troy en Gabriella elders liggen en dat zij zelf veel meer gemotiveerd en toegewijd is voor de hoofdrol in de musical; een taak waar best veel tijd en moeite in gaat zitten!
Natuurlijk heeft de film als boodschap dat je niet maar één ding hoeft te kiezen als hobby en dat je verschillende interesses kunt hebben, maar er zijn andere manieren waarop Troy en Gabriella hun interesse in theater zouden kunnen vervullen die ze veel beter zouden kunnen combineren met hun andere verplichtingen. Een bijrol, bijvoorbeeld, zoals Sharpay voorstelt aan het begin van de film. Ook dat wordt gezien als een bitchy move, terwijl het helemaal niet gek is dat Sharpay voorstelt dat ze auditie doen voor een bijrol. Ooit gedacht dat dit zou kunnen zijn omdat dat het minder intimiderend maakt voor een eventuele nieuwkomer? Of omdat het heel logisch is dat iemand met meer theatertraining en -ervaring de hoofdrol zou krijgen? Troy is al de ster-atleet van de school en Gabriella de slimste van de slim-club, waarom moeten ze ook nog de hoofdrol krijgen in de musical? De kans is groot dat deze dingen inderdaad moeilijk te combineren zouden zijn.
Ondanks het feit dat Sharpay gemotiveerder én geschikter is voor de hoofdrol in de schoolmusical, wordt Gabriella gecast in haar plaats. Als Sharpay echt zo kwaadaardig was als het beeld dat van haar wordt geschilderd zou ze hier enorm boos over kunnen worden en gemeen over kunnen doen, maar in plaats daarvan feliciteert ze Gabriella met haar winst en helpt haar, zoals Gabriella zegt in HSM 2, zelfs met ademoefeningen.
In de tweede film is de motivatie achter de acties van Sharpay anders: ze heeft een crush op Troy. Om zijn goedkeuring te winnen helpt ze hem aan een baantje, een promotie en zelfs bijna aan een studiebeurs voor zijn droom-school! Natuurlijk is het moeilijk goed te praten dat ze dit doet vanuit een romantische interesse in Troy die op dat moment een relatie heeft met Gabriella, maar het valt niet te ontkennen dat deze behulpzaamheid getuigt van belangstelling in zijn toekomst die Gabriella niet lijkt te hebben. Daarnaast is het een ouderwets en oneerlijk idee dat als een man in een relatie oog heeft voor een ander, dit de schuld is van de andere vrouw, dus zelfs als ze er wél in was geslaagd om Troy voor zich te winnen, zouden we hem dat meer kwalijk moeten nemen dan haar.
Bovendien is het heel begrijpelijk dat Sharpay gefrustreerd is over het feit dat de Wildcats allemaal bij het resort komen werken. Stel je eens voor: je hebt je hele leven hard gewerkt voor je grote liefde voor theater en dit wordt ineens van je weggenomen door een groep die je hier juist altijd om heeft uitgelachen en die hun auditie zomaar even uit hun mouw schudt. Vervolgens ga je op vakantie naar het resort waar je al jaren heengaat met je familie voor een zorgenvrije zomer en de traditie van de Star Dazzle Award, en dan komen ineens weer precies diezelfde mensen opdagen om roet in het eten te gooien en ook dit van je af te pakken! Welk normaal mens zou daar niet ontevreden op reageren?
Zelfs nadat Ryan haar volledig heeft geflest door haar niet te vertellen dat ze Troy, die net toegezegd heeft dat hij zijn belofte om met haar te zingen toch wil nakomen, een ander lied hebben laten instuderen, laat ze zich van haar beste kant zien en geeft ze hem de Star Dazzle Award. Het was niet meer dan redelijk geweest als ze negatief had gereageerd op deze ontzettend gemene actie van Ryan en de Wildcats, maar ze wordt niet boos en geeft hen juist de prijs.
Het einde van HSM 3 volgt precies hetzelfde patroon: Sharpay, die altijd ontzettend hard heeft gewerkt om haar dromen en ambities in het theater waar te maken en naar de muziek- en theaterschool Julliard te gaan, wordt beroofd van deze kans. Ze neemt, als de ware professional die ze is, de rol van Gabriella over wanneer die iedereen in de steek laat. Maar wanneer het eindelijk zover is dat ze aan de scouts van Julliard mag laten zien wat ze in huis heeft, vertelt niemand haar dat Troy afwezig is en dat daardoor zijn understudy, die totaal niet weet waar hij mee bezig is, hem vervangt. Hierdoor wordt het voor haar ontzettend belangrijke optreden verpest en verliest ze haar kans op een plek op haar prestigieuze droomschool. In plaats van hier enorm van te gaan zitten balen, herpakt Sharpay zich direct en zegt ze toe het jaar daarna te komen assisteren bij de drama-afdeling van East High; wederom een ontzettend volwassen reactie op een voor haar oneerlijke situatie.
Om al deze redenen – en dan heb ik het nog niet eens gehad over het feit dat het demoniseren en bespotten van een personage dat zich stereotypisch ‘meisjesachtig’ presenteert een goedkope en enigszins seksistische cliché is – is Sharpay duidelijk meer slachtoffer dan slechterik in de High School Musical films. Ja, ze is soms lichtelijk gemeen tegen de andere personages, maar dit is niet gek als je bedenkt hoe oneerlijk de situatie is voor haar als hardwerkend en gemotiveerd lid van de dramaclub. De meeste van haar acties zijn heel begrijpelijk en redelijk. Bovendien heeft ze ook veel goede eigenschappen: ze is ambitieus en gedreven, ze werkt hard om haar dromen na te jagen en ze gaat ontzettend volwassen om met haar verliezen, waarmee ze veel van de andere personages mijlenver te boven gaat.
De youtube-video die deze post inspireerde: https://www.youtube.com/watch?v=jltiDL126zw.
"Wat een drama!" 